Όλο το μεσημέρι του Σαββάτου, η κουζίνα μυρίζει ξύδι. Το περιεχόμενο στα διάφορα μπολ και τις λεκανίτσες θυμίζουν ταινία τρόμου. Πως γίνεται -αναρωτιέμαι χρόνια τώρα- με αυτά τα διόλου δελεαστικά συστατικά, να βγαίνει το ίδιο βράδυ εκείνη η πηχτή, αρωματική, λεμονάτη σούπα, αχνιστή απ’ την κατσαρόλα και τόσο νόστιμη, που με κάνει να την αγαπώ πιο πολύ κι απ’ το ψητό αρνάκι της επόμενης μέρας; Η μαγειρίτσα, η ταπεινή, η εορταστική, είναι και θα είναι η απόλυτη γαστρονομική εμπειρία της ελληνικής κουζίνας. Βλέπεις, αυτά που με κάνουν να την τρώω με μεταμεσονύχτια -κάθε φορά- ευδαιμονία, δεν είναι ούτε τα συκωτάκια,...